Nasi Mistrzowie
 |
Jerzy Wojtowicz urodził się w rodzinie nauczycielskiej w 1924 r., w Rumoce, wsi leżącej w powiecie mławskim na Mazowszu. Ukończył w 1937 r. szkołę powszechną w Dłutowie, naukę kontynuował w gimnazjum w Ciechanowie. Od 1940 r. działał w konspiracji, w Batalionach Chłopskich (pseudonim „Pogodny”), w których był szefem łączności obwodu ciechanowskiego. Za działalność konspiracyjną otrzymał Krzyż Partyzancki, Krzyż Walecznych oraz Krzyż Armii Krajowej. W 1946 r. ukończył Liceum w Ciechanowie. Przez krótki czas był nauczycielem w szkole wiejskiej w Dąbrowie koło Mławy. Następnie podjął studia dziennikarskie w Warszawie, wkrótce jednak z nich zrezygnował. |
 |
Maria Jaczynowska urodziła się w 1928 r., w Warszawie. Uczęszczała do „Szkoły na Wiejskiej”, gimnazjum żeńskiego prowadzonego przez Jadwigę Kowalczykównę i Jadwigę Jawurkównę. Po wybuchu wojny uczestniczyła w tajnych kompletach, wstąpiła też do Szarych Szeregów, wzięła udział w Powstaniu Warszawskim jako sanitariuszka w 1 kompanii batalionu „Ruczaj”. W powstaniu straciła siostrę, także sanitariuszkę. |
 |
Sławomir Kalembka urodził się w Wilnie, w 1936 r. Po uzyskaniu matury w Gdańsku w 1954 r. przyszedł na studia historyczne na Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu. Na seminarium magisterskim prowadzonym przez prof. Witolda Łukaszewicza przygotował pracę magisterską obronioną w czerwcu 1958 r. Potem przez półtora roku pracował jako nauczyciel historii w szkole podstawowej w Gdańsku. Stamtąd ściągnięty został przez Łukaszewicza na UMK i podjął pracę z początkiem 1960 r. W 1964 r. miała miejsce obrona jego rozprawy doktorskiej. Od początku lat 70. zaczął prowadzić seminaria magisterskie, najpierw seminarium na studiach zaocznych, a rok później – na studiach dziennych. W 1976 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. W styczniu 1981 r. wybrany został na dyrektora Instytutu Historii i Archiwistyki. W wyborach nowych władz rektorskich wiosną 1981 r, Kalembka został jednym z prorektorów (ds. organizacyjnych) UMK. Na początku sierpnia 1982 r. nastąpiło odwołanie tej ekipy rektorskiej, na czele której stał rektor Stanisław Dembiński. |
 |
Roman Jakimowicz urodził się 30 kwietnia 1889 r. w Jurjewie Polskim w Rosji, w rodzinie cenionego polskiego lekarza i społecznika Jana Jakimowicza. Lata szkolne spędził w Piotrkowie Trybunalskim. Uczęszczał do rosyjskiego gimnazjum rządowego, z którego został usunięty w 1905 r. po udziale w strajku młodzieży szkolnej, domagającej się nauczania w języku polskim. Naukę kontynuował w nowo utworzonym polskim gimnazjum w Piotrkowie. W 1906 r. został zatrzymany przez żandarmerię carską z transportem bibuły PPS. Trafił do aresztu, który opuścił w marcu 1907 r. Maturę zdał eksternistycznie w Symferopolu na Krymie. Studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz na Uniwersytecie Karola w Pradze, gdzie zdobywał pierwsze doświadczenia w pracy terenowej, muzealnej i konserwatorskiej. Stopień doktora uzyskał w 1919 r. na podstawie pracy „O kulturze i ludzie cmentarzysk rzędowych w Polsce”. W 1934 r. habilitował się na Uniwersytecie Poznańskim na podstawie dorobku naukowego. |
 |
Był wybitnym badaczem dziejów społeczno-gospodarczych i ludnościowych Torunia i Pomorza w XIX i początku XX wieku. Od 1954 roku pracował w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, gdzie obronił doktorat i habilitację. W latach 1979 – 2005 był związany zawodowo z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie oprócz pracy naukowej prowadził też zajęcia dydaktyczne i piastował ważne funkcje we władzach uczelni. Był autorem wielu cenionych publikacji z zakresu historii społeczno-gospodarczej i demografii historycznej, w tym rozdziałów poświęconym historii XIX i początku XX wieku w wielu monografiach miast pomorskich. W swoich pracach chętnie stosował metody statystyczne. Aktywnie działał w wielu ważnych redakcjach i towarzystwach naukowych. Do końca swych dni służył swoją wiedzą i doświadczeniem środowisku akademickiemu. |
 |
Stefan Cackowski urodził się 8 kwietnia 1927 roku w Sęplinach, w byłym powiecie lipnowskim. W latach 1948-1952 studiował historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Praca magisterska napisana pod kierunkiem Prof. S. Hoszowskiego nosiła tytuł: Stosunki społeczno-gospodarcze w dobrach kujawskich biskupstwa włocławskiego w XVIII wieku. Po ukończeniu studiów został zatrudniony jako aspirant w Zespole Katedr Historii UMK. Stopień doktora uzyskał w 1960 roku na podstawie dysertacji napisanej pod kierunkiem Prof. S. Hoszowskiego: Stosunki społeczno-gospodarcze w dobrach biskupstwa i kapituły chełmińskiej w XVII-XVIII wieku, zaś stopień doktora habilitowanego z zakresu historii nowożytnej Polski ze szczególnym uwzględnieniem historii gospodarczej i demografii historycznej uzyskał w 1984 roku na podstawie pracy: Struktura społeczna i gospodarcza wsi województwa chełmińskiego w okresie pierwszego rozbioru Polski. Osadnictwo i ludność chłopska. W 1985 roku objął stanowisko docenta, zaś w grudniu 1990 roku profesora UMK. W 1997 roku otrzymał stopień naukowy profesora. W czasie pracy na UMK pełnił również liczne funkcje. W latach 1978-1984 był zastępcą dyrektora Instytutu Historii i Archiwistyki, w latach 1986-1987 był dziekanem Wydziału Humanistycznego, w latach 1987-1990 prodziekanem tegoż Wydziału. |